Litt avsluttande bloggtankar!

Den 30. april vert bloggen og nettstaden min vurdert av "kjennarar" på høgskulen. Det kan vere både skummelt og litt artig å tenkje på det. Forhåpentlegvis har eg gjort så mykje vettugt i løpet av dette skuleåret at dei finn meg verdig til å gå opp til eksamen 14. mai.

Når eg ser attende på studiet, ser eg ei stor utvikling hjå meg sjølv. Frå å vere ein anonym nettbrukar, har eg plutseleg vorte ein offentleg person i form av medlemskap hjå Facebook og delvis offentleg får ein vel seie om kallenamnet sitt hjå Nettby. Men det har vore kjekt å gjenoppta kontakten med barndomsvenner og andre kjenningar via Facebook. At eg i løpet av nokre få veker klarer å verte nettvenn med vel 70 personar hadde eg ikkje trudd var mogleg. Og det artigaste er at eg ikkje har gjort all verda for å få tak i dei heller.

Ja, det å vere godt moden student med familie, jobb, tillitsverv i diverse organisasjonar og lokalpolitikar, er ikkje nødvendigvis dei beste rammene for å få eit "heilmaks" studie. Når det er sagt, har det vore genialt heilt enkelt at fleire frå same arbeidsstad har teke det same studiet. Eg ville aldri ha klart dette så godt om det ikkje var for Marianne, Åge og Frank. Vi har ledd, vi har vore frustrert, vi har gledd oss over små framsteg - og dei måndagssamlingane vi har hatt gjennom heile året har vore verdfulle stunder på så mange vis.

Og det er ein person som må nemnast spesielt, som er den direkte årsaka til at dette året har vorte så bra: Min kjære Peder! Takk for at du har teke deg av heim og born på ein flott måte. Du er topp! (Nett no kom han inn frå ein sykkeltur. Om eg er heldig, får eg arve den gamle Spinova-sykkelen hans, sidan han fekk kjøpe seg ein brukt racer...)

I tillegg er det ein annan person utanfor heimen som også må nemnast: Sjefen vår på studiet Kjell - du har vore alle tiders. Svart på våre meir eller mindre vettuge spørsmål på ein slik måte at vi ikkje føler oss heilt amatørmessig, sjølv om vi har vore det. Så får vi sjå kva helsa tillet, om eg held fram med neste halvår også. Eg har søkt - og det er i alle høve første steget...

Takk til alle medstudentar. De har vore fantastiske. Kjem til å sakne dåkke! Lev vel og ta vare på venner og familie. For - dagen i dag er din. Morgondagen kjenner vi ikkje. Gårsdagen kan kanskje hjelpe oss til å gjere denne dagen enno betre enn gårsdagen. Kanskje!

Kveldshelsing frå Hjørdis