Brukonstruksjon - eller var det det?!

Eit av dei "stunta" eg har måtte prøvd som ikt-student i vår, har vore å prøve å byggje bru over ei elv. Å prøve kan eigentleg vere så mangt. For min del vart det mykje komikk ut av alle bruene som ikkje tolte trøkket og som enda som drivgods nedover elva.

Samtidig fortel dette meg noko om at det ikkje nødvendigvis hadde vore så kjekt å vere ein elev i same situasjon: Alle medelevane fekk kanskje til å byggje berande bruer, men korleis ville sjølvkjensla mi ha vore om eg var elev og ikkje ein robust lærar?!

Av og til handlar livet om å takle dei utfordringane ein møter. Av og til - handlar det om å komme seg eit steg vidare. For min del var dette med brubygging eigentleg lite interessant. Men kan ein tenkje slik som lærar? Skal ein ikkje då vere som poteta og femne om det meste med like mykje entusiasme?

Brubygginga mi som datt rett i elva for ørtande gong var like fullt nyttig for meg som student og lærar. Livet handlar ofte om å nyttiggjere seg dei feilskjera ein har teke og gjerne ta seg nokre småsteg litt hit og dit før ein igjen kjem seg på fastlandet. Om ein vert litt våt undervegs, er det ikkje så farleg, berre ein ikkje druknar all motivasjon og lærelyst hjå elevane med det ein "prakkar" ned over hovuda deira.

Så halde gjerne fram med brubygging på ikt-studiet i framhaldet også. Skal vi seie at det også bør liggje litt slik aktivitet på DKL103 eller 104, slik at eg ev kan komme meg opp frå nullnivået mitt til hausten eller våren?

Kveldshelsing frå Hjørdis